Հեղինակը հիշում է գյուղի իր մանկության ընկերներին: Ոչուսումնարան կար, ոչ դաս, ոչդաստիարակություն․ ազատ էին ուխաղում էին։ Մի ընկեր ունեին, անունըՆեսո։ Հեքիաթներ գիտեր: Ամառվալուսնյակ գիշերները նստում էին,հիացած պլշում Նեսոյի՝ ոգևորությունիցգեղեցկացած դեմքին։ Պատմում էր Հուրիփերիներից, Զմրուխտ Ղուշից, Լիս ու մութ աշխարհից․․․
Գյուղում ուսումնարան են բացում։ Հեղինակին ուսման են տալիս։ Ամեներեխայի համար տարեկան երեք ռուբլի վարձ էին ուզում: Գյուղի երեխաներիցշատերը, որոնց ծնողները չէին կարող տարեկան երեք ռուբլի վճարել, մնում ենդուրսը։ Այդ թվում նաև Նեսոն, որը լաց էր լինում։ Նեսոն ու մյուս դուրսըմնացած ընկերները գալիս էին ուսումնարանի շեմքում հավաքվումսովորողներին էին նայում, բայց վարժապետը նրանց քշում էր։Դասամիջոցներին խաղի ժամանակ էլ չէր թողնում սովորողների հետ խաղան,ասում էր՝ կողմնակի, օտար երեխաները իրավունք չունեն աշակերտներիխաղերին խառնվելու։ Եվ նրանք գնում էին ուսումնարանի պատի տակիննստում՝ սպասում էին մինչև դասները վերջանան, որ միասին տուն գնան։ Միերկու տարի գյուղի ուսսւմնարանում սովորելուց հետո հեղինակին հայրըտանում է գյուղաքաղաք, այնտեղի ուսումնարան։ Ամեն բան այստեղ ուրիշ է՝ մաքուր, զուգված և գեղեցիկ: Երբ հեղինկը մի օր գյուղ է վերադառնում, նախկին ընկերները սառն են ընդունում նրան: Նեսոն ասում է, որ իր մաքուր զգեստով նա կաչաղակի է նման: Երկու տարուց հեղինակը հայտնվում է քաղաքում և այնտեղ շարունակում ուսումը: Երբ վերադառնում է գյուղ, Նեսոն հարցնում է նրան.
– Միտդ ա, որ ձեր դռան գերանների վրա գիշերները հեքիաթ էինք ասում:
Իսկ քաղաք վերադառնալու ժամանակ այնպես է պատահում, որ Նեսոյի հորձին են վարձում, որ հեղինակը հեծնի։ Նեսոն էլ պետք է ձիու հետ ոտքով գա։ Եվերբ ճանապարհ ընկան, հեղինակը ձիու վրա, իսկ Նեսոն իր ցնցոտիներով ուպճեղները դուրս պրծած տրեխներով ոտքով՝ ձիու ետևից, հեղինակն իրեն վատ է զգում։ Ձիուց իջնում է։ Այնուհետև կամ միասին ոտով են գնում, կամ հերթով ենձի նստում։ Նեսոն սրա վրա ուրախանում է, բայց հեղինակի արածը վերագրումէ ոչ թե բարեսրտությանը և ընկերական զգացմունքին, այլ հիմարությանը։Ճանապարհին հեղինակը մի պահ իր դանակը Նեսոյին է տալիս, որ սա ձմերուկ կտրի: Դանակը կորչում է։ Նեսոն պնդում է, թե դանակը վերադարձրել է։Հեղինակը հասկանում է, որ Նեսոն դանակը տակով է արել: Վերջում Նեսոն չայի փող է խնդրում:
— Նեսոն աղքատ է․․․ Նեսոն տգետ է․․․ Նեսոն լցված է գյուղական չարքաշկյանքի դառնություններով․․․ Նա էլ եթե ուսում առներ, կրթվեր, ապահովլիներ՝ լավ մարդ կլիներ, գուցե ինձանից էլ շատ ավելի լավը․․․,- Այսպես է մտածում հեղինակը։
Երբ հեղինակն արդեն ուսումն ավարտած, կյանք մտած մարդ էր, մի անգամ էլգյուղ է վերադառնում ու գնում գյուղամեջ։ Գյուղամիջում ժողովուրդըհավաքված աղմկում ու աղաղակում է, իսկ մեջտեղը մի հաչից թոկով ամուրկապած ու գլխակոր կանգնած է Նեսոն։ Գողություն է արել։ Հեղինակը խնդրում է բաց թողնել նրան։ Գյուղում սովորական բան է և՛ գողությունը, և՛ հաչիցըկապելը, և՛ ծեծելը, բայց այդ տեսարանը չի լքում հեղինակին, ինչպես որ չի լքում մանկական օրերի հիշողությունը լուսնյակ գիշերների մասին, երբ նրանք ընկերներով լսում էին Նեսոյի պատմած հեքիաթները:
